به طور کلی، مدت زمان لازم برای درمان دررفتگی کتف بستگی به شدت و نوع دررفتگی، عوامل فردی و روش‌های درمانی مورد استفاده دارد. درمان دررفتگی کتف ممکن است شامل استراحت، فیزیوتراپی، تمرینات تقویتی، استفاده از باندها یا طوقه‌ها، مصرف داروها و در برخی موارد جراحی باشد. پزشک یا متخصص ارتوپدی می‌تواند بهترین برنامه درمانی را برایتان تعیین کرده و بعد از معاینه دقیق به شما بگوید که مدت زمان لازم برای بهبود کامل در شرایط فعلی شما چقدر است.
تشخیص دررفتگی کتف
دررفتگی کتف به وضعیتی اطلاق می‌شود که سر عضو فوقانی (کتف) از مکان خود جدا شده است. برای تشخیص درست دررفتگی کتف، نیاز به ارزیابی پزشکی دقیق برای تشخیص علت درد کتف توسط یک متخصص ارتوپدی یا پزشک ورزشی است. در این ارزیابی، پزشک از روش‌های زیر استفاده خواهد کرد:
۱- مصاحبه پزشکی
پزشک در ابتدا تاریخچه بیماری شما را بررسی می‌کند و سوالاتی در مورد علائم، شدت درد، زمان و شرایط بروز دررفتگی و سابقه بیماری‌های دیگر مطرح می‌کند.
۲- بررسی فیزیکی
پزشک کتف شما را بررسی می‌کند و علائمی مانند تورم، کبودی، نقاط دردناک، قابلیت حرکت برخی قسمت‌ها و استحکام عضلات و لیگامان‌ها را بررسی می‌کند.
۳- آزمایش‌های تصویربرداری
پزشک ممکن است از آزمون‌های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، آندوسکوپی، آرتروگرافی یا سونوگرافی استفاده کند تا تصاویر دقیق تری از وضعیت کتف شما بدست آورد.
علائم و نشانه های دررفتگی کتف
دررفتگی کتف با علائم و نشانه‌های مشخصی همراه است که در هر بیمار شدت متفاوتی خواهد داشت. در صورت مشاهده جدی هر کدام از علائمی که در ادامه عنوان می‌شود، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید:
- درد شدید در منطقه کتف، به ویژه هنگام حرکت، بلند کردن شیء سنگین یا فشار دادن روی کتف
- تورم و قرمزی کتف
- محدودیت حرکتی و درد در هنگام حرکت کتف
- صدای نامتعارف شانه و کتف
- کاهش استحکام و عدم قدرت عضلات کتف
- واکنش شدید به درد و فشار
روش های درمان دررفتگی کتف
درمان پارگی تاندون شانه و دررفتگی کتف با توجه به صلاحدید پزشک ارتوپد شامل یکی از روش‌ها و تکنیک‌های زیر خواهد بود، اما نوع و مدت درمان بستگی به شدت و نوع دررفتگی، عوامل فردی و توصیه پزشک دارد:
استراحت
استراحت و اجتناب از فعالیت‌هایی که ممکن است باعث تشدید درد یا صدمه بیشتر به کتف شود، می‌تواند بخشی از درمان باشد. پزشک ممکن است شما را به استفاده از باند یا طوقه کتف نیز توصیه کند.
فیزیوتراپی کتف
تمرینات و تکنیک‌های فیزیوتراپی به منظور تقویت عضلات کتف، افزایش استحکام و انعطاف‌پذیری، بهبود تعادل و کنترل حرکت و کاهش التهاب می‌تواند مفید باشد. متخصص فیزیوتراپی می‌تواند برنامه درمانی خاصی برای شما تهیه کند.
آب درمانی
استفاده از آب درمانی، مانند استفاده از حوضچه‌های آب گرم یا ماساژ آب، می‌تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند و حرکت راحت‌تر کتف را فراهم کند.
دارو درمانی
پزشک ممکن است داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) را تجویز کند تا درد و التهاب را کاهش دهد. در برخی موارد، تزریق مواد ضد التهابی مستقیماً به محل دررفتگی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
جراحی کتف
در موارد شدید و غیرقابل درمان با روش‌های غیرجراحی، جراحی شانه ممکن است نیاز باشد. جراحی معمولاً برای بازسازی لیگامان‌های آسیب دیده یا تثبیت کتف و درمان پارگی تاندون شانه توسط پزشک ارتوپد پیشنهاد می‌شود.
درمان دررفتگی کتف چقدر طول میکشد؟
همانطور که قبل‌تر هم اشاره شد، مدت زمان درمان دررفتگی کتف بستگی به جدیت و نوع دررفتگی، روش‌های درمانی که استفاده می‌شود و واکنش بدن به درمان دارد. همچنین، هر فرد به طور متفاوت به درمان واکنش نشان می‌دهد و مدت زمان درمان ممکن است برای هر فرد متفاوت باشد. درمان دررفتگی کتف معمولاً چند هفته تا چند ماه به طول می‌انجامد.
دررفتگی های ساده کتف ممکن است با استراحت، انجام حرکات اصلاحی کتف و شانه و فیزیوتراپی در عرض چند هفته بهبود یابند. اما دررفتگی کتف‌های شدید تر و پیچیده نیاز به درمان بیشتری دارد و مدت زمان بیشتری برای بهبود کامل نیاز داشته و حتی تا چند ماه طول بکشد. همچنین، در صورت نیاز به جراحی، مدت زمان بهبود و دوره نقاهت بیشتر خواهد شد.
مهم است در طول درمان به راهنمایی پزشک خود پایبند باشید و برنامه درمانی را به دقت دنبال کنید. همچنین، بهبود و بازگشت به فعالیت‌های روزمره نیازمند صبر و تمرین منظم است.
محدودیت ها و عوامل خطر دررفتگی کتف
- شرکت در ورزش‌هایی که نیاز به حرکات شدید کتف دارند، مانند فوتبال، بسکتبال، والیبال، شنا، بدمینتون و وزنه‌برداری، می‌تواند عامل خطر دررفتگی کتف باشد.
- با پیشرفت سن، ضعف عضلات و کاهش استحکام بافت‌های تسلیم‌شونده، احتمال دررفتگی کتف افزایش می‌یابد. افراد مسنتر بیشتر در معرض خطر هستند.
- عدم قدرت و ضعف عضلات کتف می‌تواند باعث افزایش خطر دررفتگی شود. عواملی مانند نقص عضلات پیرامونی کتف و عدم تعادل عضلات می‌تواند به این مشکل منجر شود.
- افرادی که قبلاً آسیب یا دررفتگی در کتف داشته‌اند، در معرض خطر بیشتری برای دررفتگی‌های تکراری هستند.
- ضربه‌های قوی یا تروماهای مستقیم بر کتف می‌توانند به دررفتگی کتف منجر شوند. این شامل تصادفات، سقوط، ضربه‌های ورزشی و آسیب‌های دیگر است.
- برخی ورزش‌ها بیشتر احتمال دررفتگی کتف را افزایش می‌دهند. به عنوان مثال، ورزش‌هایی که نیاز به حرکات پرشی، چرخشی و گردشی کتف دارند، خطر بیشتری برای دررفتگی کتف ایجاد می‌کنند.
- لیگامان‌های کتف که مسئول حفظ استحکام و پایداری کتف هستند، اگر ضعیف شوند، خطر دررفتگی کتف افزایش می‌یابد.
- عوامل آناتومیک مانند شکل غیرطبیعی کتف، تغییرات استراکچرال در لیگامان‌ها یا شکل کوچک کتف، می‌توانند عوامل خطرزا برای دررفتگی کتف باشند.
در پایان در نظر داشته باشید که این عوامل تنها عوامل معمول دررفتگی کتف هستند و ممکن است عوامل دیگری نیز در هر مورد خاص وجود داشته باشد. برای کاهش خطر دررفتگی کتف، می‌توانید از روش‌هایی مانند تقویت عضلات کتف و شانه، استفاده از تکنیک‌های مناسب در ورزش، استفاده از وسایل حفاظتی (مانند شانه‌بندها و کتف‌بندها) و اجتناب از فعالیت‌های ورزشی یا روزمره که می‌توانند خطر دررفتگی کتف را افزایش دهند، استفاده کنید. همچنین، مشاوره و راهنمایی از پزشک یا متخصص ارتوپدی بسیار مفید و الزامی است.
